Millî Kültürümüzün temeli olan dilimiz Türkçenin gelişim dönemleri

 Türkçe, tarih boyunca farklı dönemlerden geçerek evrildi ve gelişti. Türkçenin gelişim dönemleri genellikle şu şekilde sıralanır:

1. Eski Türkçe Dönemi: Eski Türkçe, milattan önce 6. yüzyıldan milattan önce 13. yüzyıla kadar olan dönemi kapsar. Bu dönemde Orhun Yazıtları ve Yenisey Yazıtları gibi metinlerle bilinen Göktürk Alfabesi kullanılmıştır.

2. Eski Anadolu Türkçesi Dönemi: 11. yüzyıldan 13. yüzyıla kadar süren bu dönemde Anadolu'da Türkçe'nin farklı bir lehçesi kullanıldı. Özellikle Selçuklu İmparatorluğu döneminde bu dilin yazılı belgeleri bulunmaktadır.

3. Orta Türkçe Dönemi: 13. yüzyıldan 20. yüzyıla kadar olan dönemi ifade eder. Bu dönemde farklı Türk boyları arasında farklı lehçeler ve ağızlar gelişti. Ayrıca Arapça ve Farsça etkisi arttı ve bu dönemde Osmanlı Türkçesi gelişti.

4. Yeni Türkçe Dönemi: Türk Dil Kurumu'nun kurulduğu 20. yüzyılın başlarından günümüze kadar devam eden dönemi ifade eder. 1928'de kabul edilen Türk Dil Kurumu'nun tavsiyeleri doğrultusunda Türk alfabesi Latin alfabesiyle değiştirildi. Bu dönemde dilde Arapça ve Farsça kökenli kelimelerin yerine Türkçe kökenli kelimelerin kullanılması teşvik edildi ve Türkçe'nin saflaştırılması amaçlandı.

Türkçenin gelişim dönemleri, dilin tarihsel evrimini yansıtır ve dilin farklı dönemlerdeki etkileşimleri ve değişimlerini gösterir. Bu süreçler, Türkçenin bugünkü modern hali olan İstanbul Türkçesi'nin oluşumunu etkilemiş ve zengin bir kültürel mirasın temeli olmuştur.